How can we love someone we had never met personally?
How can we… even revere him?
We were brainwashed, someone said.
The strict Lese Majeste law, or as today Thais know it as Law 112, forbids us from criticizing the royal family; therefore, as many explained, we never really knew the truth or questioned our respect for the family.
Because Thailand is not a democratic country; so we never knew otherwise, some commented.
Some, seeing us cried, even compared us to North Korea.
Let me ask you some very simple questions.
Have you heard about Abraham Lincoln and what he did? Do you respect him?
What about Nelson Mandela or Mahatma Gandhi?
Did you understand when the people wept for their deaths?
No, our King did not have to fight to free his race to have the same right as others in the society. But yes, he did fight, very hard, to free his people from starvation and poverty.
Though in different contexts, it is the same concept.
My name is Kalyakorn. I’m 33 years old, born and raised in Thailand. I consider myself a bilingual, spending my elementary years in regular Thai school, then went on to international school for middle and high school diplomas. As a bilingual, who has deep interest in history, it’s fortunate that I’m able to access information and historical records in both Thai and English, which is actually what I’ve always loved to do. In fact, I started of studying history of other civilisations, empires, and kingdoms even before I started to develop interest in Thai history.
Four years in Thai university made me realize how little I knew of my own country. Traveling to different places, mostly to rural areas, riding buses, sleeping in temples, eating non-luxurious meals, such as crispy cow skin with sticky rice, allowed me to see this country in a different light.
So, I started to look deeper into my home country. During the same time, I started to really travel to our neighbouring countries. Though we share very similar cultures and went through many similar events throughout the history, seeing differences in circumstances of each country I visited in comparison to what we have, I felt thankful for whom had built this country to where it is now.
Yet, I learned that our past is not as glorious as some tried to paint it to be. I learned that through difficult conditions and under threats, the country was rush into great reformation, under King Chulalongkorn’s lead, to try to survive during the time western countries were hunting for new colonies in Asia.
Studying from both English and Thai papers, I saw there are a lot more dimensions to the stories I’d heard since I was a child.
I learned that democracy was such a sweet and trendy ideology, but was forced upon Thais, through a coup, when its people were not ready as they were never educated to understand what democracy really meant.
I learned that many royal family members had to flee the country or they would risk being put in jail.
I learned, from comparing the history of my country to that of other countries, that how King Ananda, and his brother, King Bhumibol, came to the throne was unusual.
King Ananda was a young boy with royal blood, living in Switzerland with his small family. His mother was a commoner, his father who was a prince passed away, and he was not in direct line of succession. But he was pushed by the government then to rule Siam, now known as Thailand. When he grew up, he started to realize that there was more to his job than being a puppet. So, he started to really work as a king even during a short visit to his country.
Able to solve long existed conflict between Thais and Thai-Chinese community, King Ananda started to win people’s heart. Then, he was assassinated, a few days before he would return to his study.
After his death, the throne was then succeeded by his brother, King Bhumibol.
It was not an easy job.
It was probably the job he had never asked for.
This was the job that was forced upon him, at a very dangerous time.
But he accepted it.
It’s the truth every Thai knows. Although we don’t really want to talk about it, we know. I find it funny, though, that foreign press who love to glorify King Bhumibol’s reign, had never mentioned this.
So, I learned that through difficult circumstances, where the monarchy was at its weakest, emerged a king who worked very hard, won over the hearts of his people, and eventually strengthened the monarchy.
Amid unstable political conflicts, he was the only figure that showed, through his actions, his genuine care for this country.
I once heard a king is not a real king with support from the people.
King Bhumibol gained righteous power through the love of his people.
We trusted him and so we listened to him.
This has nothing to do with Lese Majeste, though you may like to fancy the idea of the authority power pressing down people with laws that suppress human rights, just because it fits your stereotype of how a third-world country is supposed to be.
If I tell you that royal families have no real power in legalizing any laws….
If I tell you that king’s power was suppressed under a constitution since after the coup that forced democracy to this country….
If I tell you that we have a legitimate system to draft a law, which would then be proposed to senators, and so on and so forth, which usually takes months or even years….
If I tell you that most Lese Mejeste trials were played as a part of political games, many to create social tension for different purposes at different times for someone’s personal benefits….
Would you believe me?
It’s not as fun, I know, but it’s true.
And that’s ok. I understand if you don’t understand.
But how can you respect Lincoln, inspired by Mandela, or saddened when Gandhi passed away? How could you side with Aung San Suu Kyi or choose to believe Dalai Lama’s words?
Most of you have never met any of them personally; yet you believe when people loved them and respected them because you saw what they did, through evidences and pictures and videos and interviews and stories others told you.
So why is it hard to believe that our love for him derived from his goodness?
Just because he’s a king? In a country with Lese Majeste law?
Here, traces of King Bhumibol’s hard work are still very apparent before our eyes.
You can looked up the evidences from various sources and from different sides of the time communism spread to this region and the communists were right at our neck, how we survived as the only democratic country, though with a king as the head of the state.
You can go up the mountains and ask tribal villagers, whom neglected by Thai government, why they hang the king’s images in every house. Or you can go to rural areas around the country, where water weren’t accessible by the locals, and ask them how the irrigation system was brought to them or how the artificial rain project had helped them.
For me personally, I had witness live on TV once when I was very young, on the day everybody was offering their wishes to the King to celebrate his birthday. Instead of enjoying the delight of being loved and given good wills by his people, he used this opportunity to ask the government officers of the water situation and explain the monkey-cheek theory that he developed while drawing on the map he had prepared. That was the day I got to see my king working right before my eyes.
So, assuming we love our king purely because we were all under-educated, or failing to recognize his good deeds just because you’re stuck with his title, is just too superficial and is pure ignorance in truths and dimensions of real people and society of other cultures.
But that’s ok.
I’m not writing all this to beg you to love whom we love or even to respect him.
I understand if you may not understand our loyalty to him.
What I’m asking is very simple: let us grief.
You would see us cry. You would see us try to do things we believe are ways to repay his love and his hard work for us. You may not understand any of this and that’s ok. But, please, let us grief. Be respectful to our loss.
If you don’t understand the concept of how losing our beloved king could be so painful, at least, I believe, you would be able to understand how painful it is to lose someone you genuinely love and respect, can you?
It’s not too difficult, is it?
Your life will carry on as usual, even when you don’t talk about us. But our lives… our lives have changed and our hearts had broken.
Let us grief, let us mourn, and let us do what we want do. Stop attacking us, at least as this time of mourning. Be respectful to this great loss.
Sincerely Yours,
Kalyakorn Naksompop
20 Oct 2016
เราสามารถรักคนที่
เราไม่เคยเจอเลยได้อย่างไร?
เราไม่เคยเจอเลยได้อย่างไร?
เราสามารถแม้กระทั่ง...
เทิดทูนท่านได้อย่างไร?
เทิดทูนท่านได้อย่างไร?
บางคนบอกว่า... เราถูกล้างสมอง
บางคนอธิบายว่า... กฏหมายหมิ่นพระบรมเดชานุภาพ หรือที่คนไทยสมัยนี้เรียกกันสั้นๆ ว่า 112 ห้ามเราไม่ให้วิจารณ์พระราชวงศ์ ดังนั้น เราจึงไม่เคยรู้ความจริงและไม่เคยสงสัยในความเคารพที่เรามีให้กับพระราชวงศ์
บางคนแสดงความคิดเห็นไว้ว่า... เพราะประเทศไทยไม่มีประชาธิปไตย เราจึงไม่เคยรู้ว่ามีทางเลือกอื่น
บางคน... เมื่อเห็นว่าเราร้องไห้...
ก็เอาเราไปเปรียบกับเกาหลีเหนือ
ก็เอาเราไปเปรียบกับเกาหลีเหนือ
- - - - - - -
ถ้าอย่างนั้น...
ฉันขอถามกลับด้วยคำถามที่เรียบง่ายแล้วกัน
ฉันขอถามกลับด้วยคำถามที่เรียบง่ายแล้วกัน
คุณเคยได้ยินเรื่องของอับราฮัม ลินคอล์น และสิ่งที่เขาทำมั้ย? คุณเคารพเขามั้ย?
แล้วเนลสัน แมนเดลล่า หรือ มหาตมะ คานธี ล่ะ? คุณเข้าใจเมื่อตอนที่เขาร้องไห้ให้กับการตายของพวกเขามั้ย?
ใช่ ในหลวงของเราไม่ได้ต่อสู้เพื่อปลดปล่อยชนชาติไทยให้เป็นอิสระเพื่อความเท่าเทียมในสังคม
แต่... ในหลวงของเราก็ทรงต่อสู้ อย่างหนักเสียด้วย เพื่อปลดปล่อยประชาชนของท่านจากความหิวโหยและความยากจน
แม้จะเกิดขึ้นในบริบทที่ต่างกัน
แต่มันคือเรื่องเดียวกัน
แต่มันคือเรื่องเดียวกัน
ฉันชื่อกัลยกร อายุ 33 ปี เป็นคนที่เกิดและเติบโตในประเทศไทย ฉันมองว่าตัวเองเป็นคน 2 ภาษา ด้วยความที่เรียนประถมในโรงเรียนไทย แล้วไปต่อชั้นมัธยมในโรงเรียนนานาชาติ ในฐานะที่เป็นคนสองภาษาและเป็นคนที่สนใจประวัติศาสตร์มาก ฉันจึงโชคดีมากที่สามาถเข้าถึงข้อมูลและอ่านบันทึกทางประวัติศาสตร์ได้ทั้ง 2 ภาษา ซึ่ง... บอกเลยว่าเป็นสิ่งที่ทำเสมอ ถ้าจะว่ากันตามตรง ฉันเริ่มจากการศึกษาประวัติศาสตร์ของอารยธรรมอื่นก่อนเสียด้วยซ้ำ ก่อนที่จะเริ่มหันมาสนใจศึกษาประวัติศาสตร์ไทย
ช่วงเวลา 4 ปีในรั้วมหาวิทยาลัยไทยทำให้ฉันตระหนักว่า... ฉันรู้เรื่องบ้านเมืองของตัวเองน้อยเหลือเกิน การเดินทางไปในที่ต่างๆ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นในถิ่นชนบท การต้องนั่งรถทัวร์ การต้องนอนในวัด การต้องทานอาหารพื้นบ้านที่ห่างไกลจากคำว่าหรูหรา เช่น การกินแคบควายกับข้าวเหนียว ทำให้ฉันเห็นประเทศนี้ในมุมที่ไม่เคยเห็น
ฉันจึงเริ่มหันมากลับมามองที่ประเทศอันเป็นบ้านเกิดของตัวเอง ในเวลาเดียวกันนั้น ฉันก็เริ่มเดินทางท่องเที่ยวในประเทศเพื่อบ้าน ซึ่งมีวัฒนธรรมที่ใกล้เคียงกัน และเคยได้ผ่านประสบการณ์ทางประวัติศาสตร์หลายๆ อย่างคล้ายกัน ฉันจึงได้เห็นความแตกต่างของแต่ละบ้านเมืองที่ฉันได้ไปเหยียบ และรู้สึกซาบซึ้งกับใครก็ตามที่ทำให้ประเทศเรามาถึงจุดนี้ได้ในวันนี้
แต่ฉันพบว่าอดีตของเราไม่ได้สวยหรูอย่างที่หลายคนพยายามทำให้เราเชื่อ ฉันได้เรียนรู้ว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๕ ต้องเร่งรัดประเทศให้เข้าสู่การปฏิรูปครั้งใหญ่ เพื่อจะรอดพ้นจากการถูกคุกคามจากประเทศตะวันตก ซึ่งกำลังอยู่ในช่วงล่าอาณานิคม
การศึกษาเรื่องราวจากทั้งภาษาอังกฤษและภาษาไทย ทำให้ฉันเห็นมิติที่ลึกซึ้งขึ้นในเรื่องราวมากมายที่เคยได้ยินตั้งแต่ตอนยังเด็ก
ฉันได้เรียนรู้ว่าประชาธิปไตยเป็นอุดมคติที่หวานหอมและสวยหรู แต่กลับถูกยัดเยียดให้คนไทยอย่างฉับพลันผ่านการปฏิวัติรัฐประหาร ในตอนที่คนยังไม่พร้อม และไม่เคยได้รับการศึกษาที่ถูกต้องเพื่อจะเข้าใจว่า ประชาธิปไตย คืออะไร
ฉันได้ค้นพบความจริงว่า พระบรมวงศานุวงศ์หลายพระองค์ต้องหนีออกจากประเทศ เพราะเสี่ยงเหลือเกินที่จะถูกจับขังหากอยู่ในประเทศไทย
ฉันยังได้เห็นความจริงผ่านการเปรียบเทียบกับประวัติศาสตร์ชาติอื่น ว่าการขึ้นครองราชย์ของทั้งรัชกาลที่ 8 และรัชกาลที่ 9 นั้น.... ไม่ใช่เรื่องปกติ
รัชกาลที่ 8 นั้นท่านเป็นเชื้อพระวงศ์ที่ยังเป็นเด็กมาก ท่านใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายอยู่ในประเทศสวิตเซอร์แลนด์กับครอบครัวเล็กๆ แม่ของท่านเป็นคนธรรมดา พ่อของท่านเสียไปแล้ว แถมท่านยังไม่ใช่ผู้ที่อยู่ในสายของการขึ้นครองราชย์โดยตรง แต่ก็ทรงถูกรัฐบาลในยุคนั้นทูลเชิญขึ้นเป็นกษัติย์ปกครองประเทศ เมื่อท่านโตขึ้นและพบว่ามีการเป็นกษัตริย์นั้นมีภาระหน้าที่มากมายกว่าการเป็นแค่หุ่นเชิด ท่านจริงเริ่มทำงานในฐานะกษัตริย์จริงๆ แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ในระหว่างการกลับมาเยี่ยมประเทศไทย
ท่านสามารถแก้ปัญหาความขัดแย้งที่มีมายาวนานระหว่างชาวไทยและชาวจีนในไทย
นั่นเอง... ที่ท่านเริ่มสามารถชนะใจของประชาชนได้... แล้วท่านก็ถูกลองปลงพระชนม์... เพียงไม่กี่วันก่อนจะเสด็จกลับไปเรียนต่อ
หลังท่านเสด็จสวรรคต พระอนุชาของท่านจึงต้องขึ้นครองราชย์แทน ด้วยพระนามว่า พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช
มันไม่ใช่งานที่ง่ายเลย
มันอาจไม่ใช่แม้งานที่ท่านอยากได้
มันคืองานที่ถูกยัดเยียดให้
ในเวลาที่อันตรายเหลือเกิน
ในเวลาที่อันตรายเหลือเกิน
แต่ท่านก็ทรงรับ
นี่คือความจริงที่คนไทยทุกคนรู้ แม้เราจะไม่อยากพูดถึงมันเท่าไหร่ แต่เราก็รู้ ซึ่งฉันพบว่ามันเป็นเรื่องน่าตลกมากเลย ที่สื่อต่างชาติมากมายมักชอบวาดภาพการครองราชย์ของในหลวงรัชกาลที่ 9 ไว้เสียหรูหรา โดยกลับไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้เลย
เพราะอย่างนี้... ฉันจึงได้เรียนรู้ว่า ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่สุ่มเสี่ยงยากลำบาก และเป็นช่วงเวลาที่ราชวงศ์อยู่ในจุดที่อ่อนแอที่สุด เรากลับได้พบกับพระมหากษัตริย์ที่ทรงงานอย่างหนัก จนสามารถกุมใจของประชาชน และสามารถทำให้ราชวงศ์กลับมาเข้มแข็งได้อีกครั้ง
ท่ามกลางความแปรปรวนของความขัดแย้งทางการเมือง ในหลวงรัชกาลที่ 9 คือคนเดียวที่ทรงแสดงให้เราเห็นถึงความจริงใจในประเทศนี้... ผ่านการทรงงานของท่าน
ฉันเคยได้ยินมากว่ากษัตริย์ไม่สามารถเป็นกษัตริย์ที่แท้จริงได้หากปราศจากแรงสนับสนุนจากประชาชน
แต่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชทรงได้มาซึ่งบารมีด้วยความรักจากประชาชน
เราวางใจในตัวท่าน เราจึงเชื่อท่าน
นี่... ไม่เกี่ยวอะไรเลยกับกฏหมายหมิ่นฯ แม้ว่าพวกคุณจะชอบจินตนาการของความคิดที่คนมีอำนาจข่มเหงประชาชนด้วยกฏหมายที่ขัดต่อสิทธิมนุษยชน แค่เพราะมันช่างเป็นภาพที่คุณคิดเหมาเอาเองว่าประเทศโลกที่สามควรจะเป็น
แต่ถ้าฉันบอกคุณว่าราชวงศ์ไม่ได้มีอำนาจที่แท้จริงในการกำหนดกฏหมายล่ะ
ถ้าฉันบอกคุณว่าอำนาจของกษัตริย์นั้นถูกจำกัดไว้ภายใต้รัฐธรรมนูญ ตั้งแต่ในยุคที่มีการรัฐประหารเพื่อเปลี่ยนระบบการปกครองมาสู่ระบอบประชาธิปไตย... ล่ะ
ถ้าฉันบอกคุณว่าประเทศไทยมีระบบที่ชัดเจนเกี่ยวกับร่างกฏหมาย ที่ต้องไปผ่านสภาฯ และอื่นๆ อีกมากมาย ซึ่งมักใช้เวลาหลายเดือน หรือหลายปีเสียด้วยซ้ำ.. ล่ะ
ถ้าฉันบอกคุณว่าคดีหมิ่นฯ ส่วนใหญ่นั้นถูกใช้ในเกมการเมือง และหลายคดีที่เป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาก็เพราะมีคนต้องการสร้างความกดดันในสังคมเพื่อหวังประโยชน์บางอย่างส่วนตัว... ล่ะ
คุณจะเชื่อฉันมั้ย?
มันไม่สนุกเท่าไหร่.. ใช่มั้ยล่ะ... แต่มันคือเรื่องจริง
ไม่เป็นไรหรอก... ฉันเข้าใจหากคุณจะไม่เข้าใจ
แต่คุณสามารถเคารพลินคอล์น ยึดแมนเดลลาเป็นแรงบันดาลใจ หรือเสียใจกับการจากไปของคานธี... ได้อย่างไร? และคุณสามารถเลือกที่จะเชียร์อองซานซูจี หรือเลือกที่จะเชื่อถ้อยคำขององค์ดาไลลามะ... ได้อย่างไร?
พวกคุณส่วนใหญ่ก็ยังไม่เคยพบพวกเขาเหล่านั้นเหมือนกัน.. ใช่มั้ย? แต่พวกคุณกลับเชื่อเวลาที่ประชาชนรักและเคารพพวกเขา เพราะคุณเห็นสิ่งที่พวกเขาทำ... ผ่านหลักฐาน ผ่านภาพถ่าย ผ่านวีดิโอ ผ่านบทสัมภาษณ์ ผ่านเรื่องราว.... ที่คนอื่นบอกคุณ
แล้วทำไมมันจึงยากเหลือเกินที่คุณจะเชื่อว่าความรักที่เรามีต่อในหลวงนั้นเกิดขึ้นมาจากความดีงามที่ท่านทำ? เพราะท่านเป็นกษัตริย์เหรอ? แค่เพราะประเทศนี้มีกฏหมายนั้นเหรอ?
ในเมื่อร่องรอยของการทรงงานหนักของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9 ของเรา ยังคงมีให้เราเห็นอยู่ต่อหน้าต่อตาอย่างชัดเจน
คุณจะลองค้นคว้าหาข้อมูลจากหลายๆ ที่เกี่ยวกับช่วงเวลาที่ลัทธิคอมมิวนิสต์ได้เข้ามาคุกคามในประเทศแถบนี้ เอาจริงๆ คือตอนนั้นพวกคอมมิวนิสต์ได้มาจ่ออยู่ที่คอหอยเราแล้ว และเราสามารถเป็นประเทศเดียวที่รอดพ้นและยังคงสามารถเป็นประเทศประชาธิปไตยอยู่ได้อย่างไร
คุณยังสามารถขึ้นไปบนเขาและถามเหล่าผู้คนชนเผ่าต่างๆ ซึ่งไม่เคยได้รับการใส่ใจจากภาครัฐ ว่าทำไมเขาถึงมีรูปในหลวงประดับไว้ในบ้านทุกหลัง หรือคุณจะลองเดินทางไปในแถบชนบทที่เคยทุรกันดารทั่วประเทศนี้ก็ได้ ว่าพวกเขาได้ระบบชลประทานมาได้อย่างไร หรือโครงการฝนเทียมนั้นได้ช่วยอะไรพวกเขาบ้าง
ส่วนตัวฉัน ฉันได้เคยดูการถ่ายทอดสดทางทีวีสมัยที่ฉันยังเด็ก ในวันที่ทุกคนต่างออกมาถวายพระพรให้ในหลวงเนื่องในวันพระราชสมภพของท่าน ท่านกลับใช้โอกาสในวันนั้น... เรียกข้าราชการมาถามไถ่ความเป็นไปเรื่องน้ำ และเล่าทฤษฎีแก้มลิงที่ท่านทรงศึกษาและพัฒนามา พร้อมกับอธิบายด้วยการวาดบนแผนที่ซึ่งท่านเตรียมไว้ ...วันนั้นเป็นวันที่ฉันได้เห็นในหลวงของฉันทรงงาน... ต่อหน้าต่อตา ในวันที่ท่านสามารถพักผ่อนและอิ่มเอมไปกับคำอวยพรของพสกนิกร โดยไม่จำเป็นต้องทรงงานเลย
ดังนั้น การยึดเอาตำแหน่งของท่านเป็นที่ตั้ง แล้วเหมารวมเอาว่าพวกเรารักในหลวงของเราเพียงเพราะเราไม่มีการศึกษา หรือการไม่สามารถมองเห็นในสิ่งดีๆ ที่ท่านได้ทรงทำไว้.... นั้นสุดแสนจะกลวงและมันแสดงให้เห็นถึงการละเลยในความจริงและมิติที่หลากหลายของวัฒนธรรมอื่น
แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก
ฉันไม่ได้เขียนบทความนี้เพื่อจะขอให้คุณมารักคนที่ฉันรัก ...หรือแม้กระทั่งจะขอให้คุณเคารพท่านด้วยซ้ำ
ฉันเข้าใจหากคุณจะไม่เข้าใจในความจงรักภักดีที่เรามีต่อท่าน
แต่ฉันเขียนบทความนี้ขึ้นมา เพื่อจะขอสิ่งที่ง่ายดายกว่านั้นมากมาย.... ปล่อยให้พวกเราได้เศร้าโศรกเถอะ
คุณจะเห็นเราร้องไห้ คุณจะเห็นเราพยายามทำในสิ่งที่เราเชื่อว่าจะสามาถตอบแทนความรักที่ท่านทรงมีให้ประชาชนและการงานอย่างหนักเพื่อพวกเรา คุณอาจจะไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเรารู้สึกเลยสักนิด ซึ่งก็ไม่เป็นไรหรอก ...แต่ขอร้องเถอะนะ ปล่อยให้พวกเราได้เศร้าโศกในแบบของเรา และกรุณาเคารพในการสูญเสียของพวกเราด้วย
ถ้าคุณไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกของการสูญเสียกษัตริย์ผู้เป็นที่รัก ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ฉันเชื่อว่าอย่างน้อย... คุณก็คงจะสามาถเข้าใจว่าการเสียคนคุณรักและเคารพจากใจมันเจ็บปวดได้ขนาดไหน... ใช่มั้ย
มันคงไม่ยากเกินไปมั้ง
ชีวิตพวกคุณก็จะดำเนินไปตามปกติ แม้ว่าคุณจะไม่พูดถึงเรา ...แต่ชีวิตพวกเรา ชีวิตพวกเราไม่เหมือนเดิมเลย และหัวใจของเรากำลังสลาย
ปล่อยให้พวกเราได้โศกเศร้าเถอะ ให้พวกเราได้ทำในสิ่งที่อยากทำ หยุดโจมตีพวกเรา อย่างน้อยก็ในช่วงเวลาแห่งความหมองหม่นนี้ และ.... ช่วยเคารพต่อการสูญเสียของพวกเราด้วย
ด้วยความจริงใจ
กัลยกร นาคสมภพ
20 ต.ค. 2559
Source : www.kalyakorn.com
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น